Van de vele adressen waarop ik in Amsterdam woonde, was eentje de Johanna Westerdijkstraat. Een kleine onooglijke dwarsstraat, pal achter de Dappermarkt, bestaande uit één portiek waarachter een handjevol voordeuren schuilging.
Wie kende de Johanna Westerdijkstraat? En wie wist dat Johanna Westerdijk in 1917 als eerste vrouw in Nederland (buitengewoon) hoogleraar werd? (in de plantenziektekunde).
Gek, gekker
Dat heuglijke feit wordt dezer dagen, honderd jaar later, in de media gememoreerd. Maar toen ik in de straat woonde die de naam van de eerste vrouwelijke hoogleraar in Nederland draagt, wist echt niemand dat. Ook was de locatie moeilijk te vinden. Ook na uitvoerige uitleg van mijn kant wisten bezoekers mijn straatje niet te vinden, zeker niet met de auto. Het was meestal nodig dat ik, vanaf het Dapperplein of de ingang van het Oosterpark, mijn gasten naar mijn woning loodste.
Het is Nederland ten voeten uit: een belangrijke Johanna Westerdijkstraat die het centrum van de hoofdstad ontsluit, zat er bijvoorbeeld niet in. Daarvoor in de plaats een moeilijk te vinden dwarsstraat voor deze hoogleraar die haar stempel op de wetenschap heeft gedrukt (en dus niet alleen omdat ze de eerste vrouwelijke hoogleraar was). Een blijk van trots kun je het niet noemen. Doe maar. Gewoon. Normaal. Dan doe je al gek genoeg. Gekker moet het niet worden.
